Coachen van mensen en systemische (familie)opstellingen met behulp van paarden

Wie zijn we?

Quiana (Ter Breedemeersch) is geboren en getogen op de boerderij van mijn ouders. Quiana zag het levenslicht op 27 juni 1993.
Berlinde (Ter Breedemeersch) is geboren uit dezelfde merrie, Elinda de l’escaut, als Quiana en deed haar eerste stapjes op 17 april 2001.
Het zijn beiden Belgische Warmbloedpaarden met een stamboek.
Indezz: op 02/08/2021 is Indezz er als 11-jarige ruin bijgekomen. Dit om een mannelijk individu in de kudde te brengen en te zorgen dat Quiana of Berlinde niet alleen komen te staan moest er iets gebeuren met hun maatje.
Ik ben Elke Maes, geboren op 30 april 1976. Op mijn veertigste viel mijn opgebouwde leven als een kaartenhuisje ineen. Het was het moment om MIJN leven te gaan leiden in plaats van te leven zoals ik dacht dat ‘anderen’ van mij verwachtten. Maar wie was ik? Wat maakte mij gelukkig? Het was moeilijk om uit het ‘denken’ te stappen en naar het ‘voelen’ te durven en kunnen gaan. Ik had geleerd om mijn gevoel uit te schakelen… nu ben ik zó dankbaar dat mijn buikgevoel mijn kompas, mijn richtingsaanwijzer geworden is.

In 2005 kreeg ik signalen van mijn lichaam dat ik niet goed bezig was… Ik kreeg tussentijdse bloedingen, stond blijkbaar op het randje van een depressie. Het was tijd om het roer om te gooien, te stoppen in de dierenartspraktijk. Ik durfde de stap te wagen in het onderwijs. Een interim in de dierenzorgrichting even verkennen. Het was opboksen tegen de ingelepelde vooroordelen van ‘mensen in het onderwijs’. Ik herleefde, vond een passie in het begeleiden van de jongeren, had zo’n deugd van de jongeren te zien groeien tijdens hun stage.
Voor het eerst zag ik ‘het bijzondere’ in mensen. Het leven ging zijn gangetje. Ik bouwde mijn leven verder op. Een huwelijk, een gezin, een droomhuis,… In 2013 sputterde mijn lichaam terug tegen: diabetes type 1. Ook van mijn omgeving kreeg ik signalen dat ik ‘veranderd’ was. Ik voelde het zelf ook. Ik liep nukkig, op de toppen van mijn tenen, werd stil, kon niet meer uitbundig lachen, was mijn humor kwijt. Altijd zocht ik met mijn verstand een reden: ‘een jong gezin’, ‘schommelende suikerwaarden’, ‘de druk van de bouw’,… Ik zocht een coach op, werd meer en meer met mezelf geconfronteerd, wou meer en meer de weg ‘wat voelt goed voor mij?’ bewandelen in plaats van de weg ‘wat denk ik dat anderen van mij verwachten’. In 2015 viel plots ‘het perfecte plaatje’ als een kaartenhuisje ineen. Een scheiding, geen gezin meer, geen droomhuis meer,… Een zware, lastige periode. Maar het was dé start van MIJN leven.

Ik wou de paarden gebruiken om te coachen, dan moeten ze ‘als paard’ kunnen leven: kudde, dagelijks buiten, continu kunnen ‘grazen’… Het was dé moeilijkste stap, omdat ik weet dat ik vake ‘geraakt’, ‘gekwetst’ heb. Jarenlang heeft hij voor de paarden gezorgd en nu haalde ik die passie van hem weg, om los te kunnen komen als ‘dochter van’ en ‘als Elke’ te kunnen verdergaan. Een andere stap die ik zette was het masker ‘dierenarts’ afzetten. Het was ‘mijn zoeken naar bevestiging’, mijn ‘erkenning’, niet wie ‘Elke’ werkelijk is. Ook dat was moeilijk. Het was mijn ‘trots’, niet alleen die van mij die ik afgezet heb. Ik stond precies ‘in mijn blootje’, maar het was de echte ‘Elke’ die tevoorschijn kwam… De laatste jaren stapte ik van wie ik als ‘Elke opgebouwd heb’ naar ‘Elke wie ik werkelijk ben’, met mijn gevoel durven volgen als kompas en leidraad. Ik wens het iedereen toe: het geluk vinden in jezelf, in wie je werkelijk diep vanbinnen bent! Want… iedereen is UNIEK!

Mijn levenspad

Ik ben Elke Maes, geboren op 30 april 1976, trotse moeke van 3 fantastische boys. Als kind was ik al altijd gepassioneerd door dieren. Achteraf bekeken waarschijnlijk omdat ik bij dieren gewoon mezelf kon zijn, zij geen verwachtingen hadden…
Ik had een zorgeloze en veilige jeugd, groeide op in een woonwijk en verhuisde op twaalfjarige leeftijd samen met mijn ouders en broer naar een varkensboerderij. Eigenlijk ben ik dankbaar dat ik de twee werelden beleefd heb.
Dat ik iets met dieren wou doen, stond vast. Ik was een goede student, héél plichtsbewust en ijverig. Veel keuzes waren er toen niet… Ik wou dierenarts proberen. Dan kon ik het me achteraf nooit beklagen, ging ik nooit moeten zeggen ‘wat als’. Ik behaalde mijn diploma op doorzetting en wilskracht. Ik ben er ergens nog steeds ‘trots’ op. Achteraf bekeken wou ik me waarschijnlijk ‘bewijzen’, zocht ik ergens ‘bevestiging’… Diep van binnen voelde ik me, weet ik nu, nooit een échte dierenarts.
Ik werkte liefst met gezonde dieren. Operaties, onderzoeken… het lag me niet. Ik ging het uit de weg. Hoewel paarden mijn grote passie waren, bleef ik in mijn ‘comfortzone’ en ging het pad van de varkenssector op, de ‘thuishaven’ waarin ik opgroeide. Tijdens mijn opleiding worstelde ik met mijn geaardheid. Achteraf bekeken ben ik nog steeds verbaasd dat ik op dat vlak nooit een ‘masker’ opgezet heb, nooit de weg van ‘wat verwachten anderen/de maatschappij van mij’ opgewandeld heb. Waarschijnlijk omdat ik mezelf niet ten koste van andere mensen (jongens) wou leren kennen. Liever het mezelf lastig maken dan anderen ‘kwetsen’. Ofwel wist ik al diep vanbinnen het antwoord. Ik heb er zeven jaar over gedaan om het te durven uitspreken. Als eerste aan mijn ouders. Ik wou absoluut niet dat ze het hoorden van anderen… en… ik wist dat het ‘veilig’ was, dat ze me niet gingen ‘verwaarlozen’, ‘negeren’,… Die weg heeft mijn ‘nonkel Geert’ voor mij geëffend.

In 2005 kreeg ik signalen van mijn lichaam dat ik niet goed bezig was… Ik kreeg tussentijdse bloedingen, stond blijkbaar op het randje van een depressie. Het was tijd om het roer om te gooien, te stoppen in de dierenartspraktijk. Ik durfde de stap te wagen in het onderwijs. Een interim in de dierenzorgrichting even verkennen. Het was opboksen tegen de ingelepelde vooroordelen van ‘mensen in het onderwijs’. Ik herleefde, vond een passie in het begeleiden van de jongeren, had zo’n deugd van de jongeren te zien groeien tijdens hun stage.
Voor het eerst zag ik ‘het bijzondere’ in mensen. Het leven ging zijn gangetje. Ik bouwde mijn leven verder op. Een huwelijk, een gezin, een droomhuis,… In 2013 sputterde mijn lichaam terug tegen: diabetes type 1. Ook van mijn omgeving kreeg ik signalen dat ik ‘veranderd’ was. Ik voelde het zelf ook. Ik liep nukkig, op de toppen van mijn tenen, werd stil, kon niet meer uitbundig lachen, was mijn humor kwijt. Altijd zocht ik met mijn verstand een reden: ‘een jong gezin’, ‘schommelende suikerwaarden’, ‘de druk van de bouw’,… Ik zocht een coach op, werd meer en meer met mezelf geconfronteerd, wou meer en meer de weg ‘wat voelt goed voor mij?’ bewandelen in plaats van de weg ‘wat denk ik dat anderen van mij verwachten’. In 2015 viel plots ‘het perfecte plaatje’ als een kaartenhuisje ineen. Een scheiding, geen gezin meer, geen droomhuis meer,… Een zware, lastige periode. Maar het was dé start van MIJN leven.

Meer en meer probeerde ik te voelen wat ‘mij’ blij maakte, waar ‘ik’ me goed bij voelde. Het was een serieuze oefening. Niet meer ‘het denken’ als leidraad, maar ‘het voelen’ als kompas van mijn leven. Ik stapte steeds terug dichter en dichter naar wie ik werkelijk, diep van binnen ben. Meer en meer naar wie ik was als kind: een babbelaar, zin voor humor, enthousiast,… Van de paarden kreeg ik meer en meer signalen dat ik goed bezig was, ze bleven bij mij in vrijheid, niet uit dwang… Ze luisterden naar mijn lichaamstaal, deden wat ik vroeg, in vrije verbondenheid … als kudde. Niet omdat ik ze dwong via stem of touw. En als ze het niet deden, keek ik nu naar mezelf. Hoe stond ik daar? Welk energie straalde ik uit? En steeds lag het aan mij, niet aan hen… Tijdens de cursus ‘coachen van mensen met paarden’ kreeg ik inzichten, zette ik stappen die ik jaren geleden nooit voor mogelijk hield: de paarden staan niet meer op de boerderij. De visie ‘paarden houden’ van ons vake en die van mij kwamen niet meer overeen…

Ik wou de paarden gebruiken om te coachen, dan moeten ze ‘als paard’ kunnen leven: kudde, dagelijks buiten, continu kunnen ‘grazen’… Het was dé moeilijkste stap, omdat ik weet dat ik vake ‘geraakt’, ‘gekwetst’ heb. Jarenlang heeft hij voor de paarden gezorgd en nu haalde ik die passie van hem weg, om los te kunnen komen als ‘dochter van’ en ‘als Elke’ te kunnen verdergaan. Een andere stap die ik zette was het masker ‘dierenarts’ afzetten. Het was ‘mijn zoeken naar bevestiging’, mijn ‘erkenning’, niet wie ‘Elke’ werkelijk is. Ook dat was moeilijk. Het was mijn ‘trots’, niet alleen die van mij die ik afgezet heb. Ik stond precies ‘in mijn blootje’, maar het was de echte ‘Elke’ die tevoorschijn kwam… De laatste jaren stapte ik van wie ik als ‘Elke opgebouwd heb’ naar ‘Elke wie ik werkelijk ben’, met mijn gevoel durven volgen als kompas en leidraad. Ik wens het iedereen toe: het geluk vinden in jezelf, in wie je werkelijk diep vanbinnen bent! Want… iedereen is UNIEK!

Lieve, warme groet.
Elke